Menselijke Tito in een goddelijke productie

by Knopskaya

Foto’s: © Gaël Bros Vandyck

Na acht maanden wachten, kunnen we onze harten opnieuw ophalen in de concertzalen. Fantastisch nieuws, want de Midsummer Mozartiade kon echt wel doorgaan, en dat hebben we geweten. Geen groot operagebouw, maar het aangename kader van het Brusselse Théâtre des Martyrs, diende als plek van wedergeboorte van onze operabeleving. Grootse dingen op fijne plaatsen.

Een bescheiden scène, een kader dat zo hedendaags is als Romeins. En toch een volle beleving. Want vriendschap, genade en ook wraak, het zijn dingen van alle tijden. Een mooie doorkijk liet op de achtergrond de schaduwen van het orkest van de Chambre de Wallonie o.l.v. Gabriel Hollander en koor waarnemen.  Door deze eenvoud met stevige accenten, lag de nadruk op wat het verhaal ons te vertellen had, de centrale boodschap. De mimiek van de zangers kwam stevig tot uiting en zette krachtig de toon. Centraal de troon, waar niemand tot op het eind op plaatsneemt, zelfs niet de meest doortrapte figuur van het hele gezelschap. Maar het draaide er wel allemaal rond, natuurlijk…

Oprecht
Vitellia, wat was ze heerlijk arrogant. Sopraan Karen Vermeiren zette de sfeer vanaf het eerste moment. Men moest geen woord Italiaans begrijpen om te zien dat ze met haar snode plannetje, een beetje op z’n koningin van de nachts, Sesto inpakte om Tito’s ondergang te bewerkstelligen. Ze mocht er flink, maar toch in alle sluwe finesse bovenuit klinken. En dat deed ze ook. Ze was verleidster, stookster, vrouw en uiteindelijk kon ze plots heel klein worden. We zagen het hele palet passeren.

Een bijzondere verschijning was toch wel Pauline Claes, die de rol van Sesto vertolkte en ons meenam in heel zijn verwarring nadat hij besefte waarin hij betrokken raakte. Het ethisch gevecht kwam enorm sterk naar voor. Het niet willen zwichten, berouw, vriendschap en vertwijfeling. Sesto stal met zijn sterke expressie het hart van het publiek. Iedereen wachtte letterlijk op de barmhartigheid van Tito, neergezet door Enguerrand de Hys. Ook hij, Tito, was behalve nobel breekbaar. Hij toonde menselijke gevoelens buiten de troon om. Zijn toegeving om Servilia, de toch wel puurste van het gezelschap (Laura Telly Cambier) te laten huwen met Annio ( Julie Vercauteren) kleurde alvast zijn karakter en figuur. Zijn vertwijfeling bij het verraad van zijn vriend Sesto verwoestte hem zodanig dat hij tegen zijn troon neerstreek en zich afvroeg hoe het in godsnaam mogelijk was.

Er werd behalve met mimiek zo mooi getoverd met fijne stemnuances. Het resultaat was oprecht. De diepe rechtvaardigheid klonk in de prachtige lage tonen waarop Shadi Torbey in de rol van Publio trakteerde.

Samen groots
Het mag geweten, deze productie doet heel wat andere producties in grote operahuizen ter wereld verbleken. Alle ingrediënten waren er: acteertalent, stembeheersing, juiste balans met het orkest, prachtige akoestiek en de levensvreugde van er te staan en in deze omstandigheden vooral van er opnieuw te mogen staan. Er is acht maanden lang niet stilgezeten en geleefd op hoop, die ten volle tot uiting komt.

Men moet beseffen dat het alles behalve makkelijk is om het verhaal achter een opera over te brengen op de mens en het telkens opnieuw spannend en interessant te maken. De verhaallijnen zijn tenslotte reeds gekend, wanneer oude verhalen de basis vormen. Men moet er telkens opnieuw nieuw leven in blazen, mensen zich laten herkennen in de gevoelens van de hoofdrolspelers om zo de diepste emoties tot leven te wekken. Het gaat hem niet om iets groots met superveel agressieve  uitroeptekens, maar op een verhaal vol  verfijnde optelsommen, waarin iedere schakel een teller is binnen het geheel.  Het overstijgende gevoel van de genade van Tito.

Geweldig mooi, Mozart op z’n best

La Clemenza di Tito – W.A Mozart – 1791

http://www.amadeusandco.be

Gezien op 22 juni 2021

 

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord