Veertien jaar hard werken om tot een gewenst resultaat te komen. Dat deed Ilonavan wanneer ze werkte aan haar debuutalbum. Singer-songwriters, ze zijn met velen. Het is de kunst om te ontdekken wat nu dat ene ingrediënt is waardoor mensen geboeid gaan luisteren. Meestal is dat het persoonlijke dat men kan voelen in de nummers en of deze woorden en klanken oprecht zijn. Zeven nummers, less is more. In zeven nummers vertelt Ilonavan ons wie ze is en wat er haar leven tot dusver heeft kunnen kleuren. Het belangrijkste omhult alvast haar album; een cover met de voet- en handafdrukken van haar kinderen. Een soort van eerbetoon, een “dit ben ik”, gericht naar diegenen die ooit in haar voetstappen zullen lopen.
En waar wacht je dan nog op, “What are you waiting for”. Een mooi openingsnummer dat een mens onmiddellijk in de realiteit brengt. Een diepe stem, rauw bij momenten en opzwepend. Een oproep om in het heden te leven en kansen te grijpen. Dit alles gevolgd door een moment van reflectie uit de Nepalese bergen op gitaar, samen met klankschalen. En dan wat anders, maar toch binnen dezelfde stijl. Een Nederlandstalig nummer, “Tijd bestaat niet”, over hoop, dromen en verlangens. Alweer haalt ze alles uit haar stem. Het diepe vertellende, het verhalend zingende pretentieloze om af en toe broos en hoog te klinken. Ritmisch ook heel fijn trouwens. Iets waarmee Ilonavan direct haar stempel zet trouwens. Wat opvalt is dat dit nummer net als de eerste track van dit album lekker snel in je hoofd kruipt en dat je na een strofe met refrein helemaal in de flow zit en mee kunt neurieën. Zingen zelfs, want alle teksten staan in het boekje wat een absolute meerwaarde is. Bij het volgende nummer, “Smombie”, komt dit nog meer naar voor. Een aanklacht tegen mensen die zich laten leven en de alomtegenwoordigheid daarvan. Fijne extra geluidjes trouwens ook, zoals het ritmisch imiteren van de smartphone. Dit nummer heeft iets retro, mede door het handgeklap en de harmonica. Alsof men op een grote happening zit. Een beetje een Janis J gevoel. Zij zou het ook aangeklaagd hebben by the way!
Even tijd voor zelfreflectie. Kijken naar het innerlijke kind en het pure ervan met “Speech of the inner Child”. Ook toch weer een beetje retro. Het Woodstock gehalte stijgt. Het voelt als een kampvuur lied waarbij je mag wegdromen en jezelf in de vlammen verliezen. Het lied “Polleke” blijft in de rustige sfeer, een mooi eerbetoon aan een overleden vriend. Geen pure rouw, maar een eerbetoon aan het leven, aan de mooie dingen die die lieve mens heeft beleefd. Afsluiten doet ze met een hoopvol lied over vergankelijkheid, het plukken van iedere nieuwe dag, de hoop voor nieuwe generatie, “A New Captain”.
Ilonavan heeft met dit album haar eigen geluid gevonden en een totaal eigen stijl, of ze nu in het Nederlands of Engels zingt. Een knipoog naar het verleden in alle eenvoud. Er wordt telkens ook vanuit stilte vertrokken. De totaal akoestische setting zet dit nog bij aan kracht. Het lijkt wel of ze bewust geen liedjes brengt over amoureuze liefde, maar een totaal verhaal waarin de kleine dingen in het leven belangrijk zijn. Een oproep om ze te plukken en ten volle te beleven. Want voor je het weet is het voorbij. Een verhaal van voetsporen met mijmering naar diegene die voor ons kwamen en knipoog naar de generatie van morgen. Welkom in de wereld van Ilonavan.
Meer info : https://vi.be/platform/ilonavandevijver
Foto: Walterations.be