Wouter Dekoninck is vooral gekend om zijn rol als vertolker van muziek van Johann Sebastian Bach en andere van zijn tijdgenoten. Daarnaast heeft hij zich al meermaals bewezen binnen de wereld van de transcriptie en weet hij telkens weer uit bestaand materiaal een hele nieuwe geluidswereld te creëren die toch trouw is aan de historische uitvoeringspraktijk. Dat is een heel bijzondere combinatie natuurlijk.
Met dit nieuwe album, Wachet Auf, bij het Belgische label Et’cetera, gaat hij nog een stapje verder en bewijst zich als volwaardig componist. Het betreft bij deze opnames eigen werk voor viool solo – hét solo debuut van barokvioliste Madoka Nakamaru, gecombineerd met transcripties van orgelmuziek van Bach en Buxtehude. De eigen composities zijn gebaseerd op “Wachet auf, ruf uns die Stimme”, gebaseerd op de 16e eeuwse hymne van priester Philipp Nicolai. Deze hymne inspireerde op haar beurt ook Bach en Mendelssohn bvb. Het is dus niet zoals de meeste mensen een uniek Bach-produkt. Nicolai publiceerde in het Duitse Unna een hele bundel met als voorwoord “Dag na dag schreef ik mijn meditaties uit, vond mezelf terug, God zij dank, wonderwel, getroost in het hart, vreugdevol van geest en waarlijk tevreden.” Met zijn lichtbundel creëerde hij volgens Nakamaru licht in de duisternis, wat zij ziet als de ultieme kracht van kunst. Dekoninck treedt hier dus in de voetsporen van veel van zijn voorgangers, maar doet dit op een hoogst eigenzinnige en inventieve manier.
Wat Dekoninck vooral wonderwel heeft weten weer te geven, is zijn heel eigen belevingswereld, zijn compositietaal waarin hij iets wil duidelijk maken. Hij speelt met nuances en roept de luisteraar regelmatig op tot alertheid na een rustgevende passage. Een mooie oproep naar een wereld waarin men zich af en toe in slaap laat wiegen, maar waar men toch bewust moet zijn van al wat er gaande is. Dit geeft het geheel ook een heel actueel karakter. Dekoninck schrijft binnen een historisch kader waarbinnen hij stijlen en periodes verbindt. Stevige barokwortels met ingenieuze haast romantische invloeden. Noem het gerust hybride, maar dan met een zeer grote vanzelfsprekendheid en naturel. Volle klanken, waarbij men soms vergeet dat het om een solo-opname gaat. Het plaatje klopt volledig. Dit album geeft een totaal vernieuwende kijk op de historische uitvoeringspraktijk, die door violiste Madoka Nakamaru trouwens volledig begrepen is. Componist en uitvoerend muzikant voelen mekaar hier perfect aan. Het geheel heeft trouwens een zeer persoonlijk karakter, wat een gevoel van nabijheid creëert tijdens het beluisteren.
KTC1735 http://www.outhere-music.com