Emoties escaleren tijdens 'Suor Angelica' op BBC Proms

De BBC Proms zijn een écht fenomeen: acht weken lang klassieke concerten tijdens de Londense zomermaanden, een exquise programma met de grootste goden uit het pantheon van de ernstige muziek, greatest hits en minder bekende composities. De Royal Albert Hall biedt duizenden luisteraars een zitje en is avond na avond zo goed als uitverkocht. Het publiek varieert van zeer jong tot oud.

Dinsdag 19 augustus stond minder bekend repertoire op het programma. Sir Antonio Pappano dirigeerde het London Symphony Orchestra en het Tiffin Choir. De

orkestfantasie gebaseerd op Richard Strauss opera ‘Die Frau ohne Schatten&’, van de hand van de componist zelf, opende de intense avond. Deze opera wordt minder opgevoerd dan Elektra of Salome, dat heeft misschien wel te maken met het centrale thema dat niet meer van deze tijd is: om de liefde in vervulling te doen gaan en echt mens te worden, dient de vrouw kinderen te krijgen. Maar de muziek, die stond als een huis: heel anders dan de naar de naar het expressionisme neigende eerder genoemde opera’s. Deze fantasie is sprookjesachtig, Wagneriaans, licht verteerbaar, vol kleuren en lange spanningsbogen. De hoogromantiek zoals die in Plato’s vormenwereld zou bestaan.

Na de pauze liet men de eenakter ‘Suor Angelica’ van Puccini op de hall los. De eerste twintig minuten vroeg je je af waar dit libretto in godsnaam heen gaat. Je zag en hoorde losstaande taferelen uit het kloosterleven. Na geruime tijd begon zich een zo intens dramatische en noodlottige plot af te wikkelen met zuster Angelica, gezongen door de sopraan Carolina López Moreno, in de hoofdrol. Haar overkomt het ergste wat een moeder kan meemaken, ze krijgt te horen dat haar onechtelijk kind, uit de tijd voor ze tot het klooster toetrad, overleed aan koorts. Met alle mogelijke twijfels die ermee gepaard gaan, en ondanks de onverenigbaarheid met haar geloof en haar leven ten dienste van de Maagd, neemt ze de meest ingrijpende beslissing die iemand zich kan indenken. Die muzikaal verklankte psychologische strijd was hartverscheurend en theatraal tegelijk. Puccini ten voeten uit. En dat theatrale werkte des te meer gezien de luisteraar voordien in een klankenpalet werd ondergedompeld dat sereniteit en religieuze devotie opriep en de besloten kloostersfeer perfect wist te vatten. De compositie is in die mate uitgekiend dat de laatste noot je ‘flabbergasted’ achterliet. De emoties escaleerden tot het uiterste. De ontlading in de Albert Hall was bijgevolg bijzonder groot.

Een avondje Proms in The Royal Albert Hall, doe het gewoon als je in de zomermaanden in Londen bent. Voor de ticketprijzen moet je het alvast niet laten.

Koorcomponist Eric Whitacre schreef ooit op zijn Facebookpagina: ‘It’s hard to describe the majesty of the Proms festival, which presents over 100 concerts for two months every year. It takes place in London’s Royal Albert Hall, which can hold over 5000 people, and everyone with a floor ticket gets to stand through the entire performance, almost like a rock concert. Those who get there early enough can literally rest their elbows on the front of the stage. There is really nothing like it — intimate and epic at the same time. (…) If you can make it in person, I can’t recommend it highly enough. The atmosphere of the festival, the hall, and the exceptional performers make the Proms a memory that will last a lifetime.’