Muziek is liefde – liefde is muziek…
Hoeveel muzikanten zijn er niet die ooit een instrument ter hand hebben genomen met als doel iemand te imponeren. De popmuziek staat dan ook bol van liefdesliedjes… Maar het heeft ook een keerzijde.
Eens de liefde voorbij is zijn er ook een pak gevoelens die verwerkt moeten worden. Break-up platen vullen dan ook op zichzelf een zeer uiteenlopende platenkast. Persoonlijk denk ik spontaan aan het debuutalbum van Alanis Morissette dat dit tienerhart de angry-break-up gevoelens leerde kennen… Aan het andere kant van het spectrum heb je de rauwe, nuchtere, doorleefde, breekbare gevoelens, denken we bijvoorbeeld aan de cd ‘Nachtwerk’ waarop enkele jaren geleden Frank Van der Linden zijn relatiebreuk van zich af schreef.
En nu voegt Geert Verdickt (Buurman) dus node ook zijn plaat toe aan deze platenkast… Een plaat die als titel ‘Einzelgänger‘ meekrijgt schept niet meteen de meest opgewekte gevoelens, maar ook bij Buurman is Geert sowieso al op zijn sterkst met de melancholie.
In deze plaat rekent hij af met zijn gedachten en gevoelens, met zijn ex-partner en met zijn verleden. Die blik op zichzelf, de aanvaarding, op een bepaalde manier dan toch, van zijn situatie, het zet meteen de toon. Ondanks de breuk wil hij overal de hoop zien: “Laat vooral de wind maar huilen”.
Die aanvaarding van de emoties die er verwerkt moeten worden komen in elk lied terug. Hetzij als liefdeslied voor zijn ex (Amanda), dé waarheid (ergens onderweg), mooie momenten die enkel nog opgeroepen kunnen worden als herinnering (Brussel), de ups (Elk einde is een nieuw begin) en downs (Simpel), en de hoop en het hernieuwd geloof in het concept ‘liefde’ (Tussen Brooklyn en Manhattan). Ook de uitleg van de situatie aan het ‘splinterkind’… de titel alleen al van dit nummer… verstillend…
Dit solo-album is Geert Verdickt op zijn best – jammer dat er een breuk voor nodig was. Luister, en hoop mee met deze Einzelgänger.
—
Einzelgänger is te koop in de betere platenzaak of bij bol.com