Poëzie blijft dood tot iemand het leest om het van het papier af te halen. Dat was de insteek van koorleider-dirigent Harry Christophers toen hij dit album vulde met vijfhonderd jaar aan zoete woorden en gedichten, gezangen uit vervlogen tijden door The Sixteen, de koorgroep naar waar zijn hart uitgaat. Hun accurate opvoering en vooral sfeervolle overdracht, vullen het vacuüm op tussen werken en componisten van toen en nu. Er ontstaat een tijdloze en kwaliteitsvolle belevenis van verzen en woorden waarbij we ons allemaal beelden van toen en nu voor de geest kunnen halen
De cover spreekt enorm tot de verbeelding. een album waarbij men zich in het gras wil neervlijen om te genieten van muziek met een rustig en recitatief karakter. Stelt u zich het leven van de Middeleeuwse mens voor, zonder elektronisch afspeelbare muziek, en vaak zonder kennis van het alfabet, maar met nood tot beleving van betekenisvolle woorden en zinnen. Zang en herhaling was de oplossing, zo zeer dat het bevestigend inwerkte.
Op dit album werd vooral uitgegaan van de liefde voor dat naïeve gegeven. Bij Blue Bird van Sir Charles Stanford (1852-1924), hoort men effectief een vogel vliegen, een mooie vogel, want de sopraan zweeft hoog boven het koor uit. Voor de religieuze gezangen op het album , werd gekozen voor teksten waarin het geschenk dat het ‘onnozele’ kind is, centraal staat. Het mooiste voorbeeld, zit al verpakt in de titel van het werk van hedendaags koorcomponist Sir James Macmillan – Children are a heritage of the Lord. Voor het album, werd speciaal een werk geschreven door Roderick Williams, waarin het recitatieve, samen met stemharmonieën en pianoklanken een wiegeliedeffect creëren.
Mooie, zachte, gekendere stukken als Sleep van Whitacre, binden nieuwe klanken, stemmen en inzichten aan middeleeuwse klanken als Hoyda, Hoyda, jolly rutterkin. Een mooi portret van het Britse koorrepertoire, een selectie waarbinnen het volkse lied, het onschuldige kind en de aanblik van de geliefde centraal staan.
CORO – COR16184