De opname …flowering over Lethe… van Valentin Silvestrov, uitgevoerd door Alexei Lubimov, is een subtiele en sfeervolle reis door herinnering, stilte en muziek die voorbij de klank zelf grijpt. Lubimov laat in deze recital horen dat hij niet zozeer wil imponeren, maar wil aanraken — in de mate waarin muziek dat kan.
Wat meteen treedt, is het delicate evenwicht dat de pianist weet te vinden tussen geluid en ruimte. De stukken zijn zelden luid, maar vaak intens door hun voorzichtige dynamiek en de manier waarop elk akkoord, elke melodielijn tussen echo’s en schaduwen bewaard blijft. Lubimov gebruikt de volle rijkdom van de piano, maar zonder overdrijving; hij kiest eerder voor nuance, afgewogen tempi en een articulatie die ademruimte biedt — laten klinken wat er ‘tussen de noten’ ligt.
De keuze van Silvestrov-stukken geeft dit album zijn kern: geen grote dramatische bouwwerken, maar kleine momenten die zich verhouden tot het verleden — aan personages als Schubert, Purcell, Glinka, aan collega-componisten zoals Arvo Pärt en Alexander Knaifel. Die verwijzingen zijn niet letterlijk of opzichtelijk; het zijn eerder fluisteringen, gedachten die opwellen, afnemen, soms alleen aangezet door een melodisch fragment of een harmonisch glimpje.
De structuur van de opname is losser dan in een traditioneel recitalschema. Stukken vloeien in elkaar over, soms slechts door stilte gescheiden, zodat het geheel aanvoelt als een enkele contemplatieve sessie in plaats van een verzameling losstaande miniaturen. Deze aaneenschakeling draagt bij aan de ervaring van tijdloosheid — Lethe, de rivier van vergetelheid, krijgt hier niet de rol van verdringing, maar van ruimte scheppen: verlies maakt plaats voor resonantie.
Technisch is de opname verfijnd: helderheid zonder kilheid, aanwezigheid zonder agressie. De piano klinkt met mooie klankkleur, waarbij het laag niet modderig wordt en de boventonen hun sprankeling behouden. Er is ruimte voor diffuse galm, maar nooit zodanig dat de klank obscuur wordt; alles blijft verstaanbaar, voelbaar, bijna tastbaar.
Is dit muziek voor iedereen? Waarschijnlijk niet. Wie houdt van dramatische contrasten, virtuoze uitbarstingen of sterk vormgebonden werken, zal hier misschien te weinig “actiescènes” vinden. Maar voor wie openstaat voor iets dat langzaam groeit, dat vraagt om luisteren en herbeluisteren, biedt dit album een intense nabijheid.
Wat overblijft is de indruk dat Lubimov en Silvestrov samen iets wezenlijks geslaagd is: een opname waarin niet de noten alleen spreken, maar de stilte ertussen, de ademruimte, het poëtisch geladen vervagen tussen herinnering en vergetelheid. Een album dat niet slechts gehoord, maar beleefd moet worden.
Fuga Libera – FUG846 http://www.outhere-music.com