Ondanks ze als jongen en meisje, man en vrouw, geconfronteerd werden met andere sociale verwachtingen, vonden broer en zus Fanny en Felix Mendelssohn licht in mekaars creativiteit. Daardoor is het ook onduidelijk wie van hun twee de term “lied zonder woorden” heeft uitgevonden. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Officieel was het Felix, maar we weten dat ze als kind reeds teksten bij pianostukken verzonnen. Felix drukte het uit alsof de ideeën in de lucht rondzwierven en zij deze er uit plukten.
Felix publiceerde ze ook onder die naam, terwijl Fanny het hield op “stukken voor de pianoforte”. Het is muziek waar men zich dient poëzie in te beelden. Zo hield Felix zelf enorm van de teksten van Goethe en Lenau. Ze kennen een vertellende toon en worden als minder belangrijk gezien als de grotere werken van Mendelssohn. Felix dan… Al is die lijn steeds dun geweest en gaan we nooit met 100 procent zekerheid kunnen zeggen of een werk van Fanny of Felix afkomstig was, of misschien wel van hen beiden. Zeker wat de kamermuziek betreft. Hun muziek geeft ook zo mooi een beeld van algemene kunst weer, iets waar in dit album een sterke nadruk op ligt. Het lijkt niet alleen alsof er woorden op de muziek gedijen, maar men kan er zich ook een schilderij bij inbeelden. Als een totaalbeeld van de toenmalige romantiek.
Het is dus alsof de luisteraar telkens opnieuw wordt verplaatste naar verschillende atmosferen waarin hij of zij zich volledig kan onderdompelen. In die zin getuigt deze muziek ook van een grootse speelsheid, alsof de muzikale broer en zus sinds hun kindsheid hun brede fantasie nooit verloren en mekaar daarin bleven voeden. Het lijken ook mooie dialogen, waarin ze mekaar constant lijken te beantwoorden in muziek. Deze opname levert het bewijs dat men nooit over Felix Mendelssohn mag spreken zonder rekening te houden met de inbreng van Fanny. Deze gelijkheid spreekt vanuit de uitvoering van Olga Pashchenko. Eenheid, verwondering en fantasie.
Alpha 1119 http://www.outhere-music.com