Op de vooravond van 11 juli kwamen Till en de zijnen een klein feestje bouwen in Brussel. Met een dergelijke naam kan je verwachten dat het een avond vol spektakel wordt, en Rammstein heeft niet ondergedaan voor wat je van een Uilenspiegel mag verwachten. De Rammstein Stadium Tour streek neer in onze hoofdstad, een theatraal gebeuren doorspekt met vuurwerk en special effects, en vooral harde muziek, vormden de kern van Rammstein in Brussel. 50.000 mensen waren er bij om hen in het Koning Boudewijnstadium aan het werk te zien.
Artikel door Annelies de Meyere & Klaas Chielens
Piano, piano…
Vooraleer de eigenlijke groep het podium op kwam werd het publiek alvast een beetje opgewarmd door het Duo Játékok (Naïri Badal en Adélaïde Panaget), 4 handen op 2 piano’s. Zij brachten 8 nummers van het album Klavier uit 2015. De dames, die al meerdere internationale prijzen in ontvangst mochten nemen, volbrachten hun opdracht met verve. Een deel van het publiek stond erbij en keek ernaar. Duidelijk een beetje verrast door de stijl, en schoof dus gewoon aan bij de (veel te trage) bar… .
en Rammen!
In een wolk van gejoel verscheen Rammstein drummer, Christoph Schneider op het podium en met een harde knal, voorzien van de nodige licht en vuur effecten kon het eigenlijke optreden van start gaan. Dit gebeurde met “Was Ich Liebe“, een iets rustiger nummer, maar dat neemt niet weg dat het grootste deel van de 50.000 aanwezigen direct in de sfeer was en lustig meebrulde. Hierna kwam “Links 2-3-4”, waar toetsenist Christian ‘Flake’ Lorenz zijn klassieke truukje met de loopband bracht, helemaal in een glitterend gouden pak gehuld. Het hele concert door brachten ze met veel professionaliteit een visueel prachtig geheel. Perfect getimed met props, lichteffecten, rook en vuur.
Dan was het de beurt aan een aantal nieuwe nummers uit het album waar de fans wel 10 jaar op hebben gewacht: “Deutschland” (met eerst de remix versie en daarna de metal versie) en “Radio”. De sfeer werd steeds heter, met “Mein Teil”, “Du Hast” en “Sonne”. Voor die laatste werden de vlammenwerpers in heel het stadion ingezet, zodat ook de tribunes konden meegenieten van de verschroeiende hitte.
Sfeer
Rammstein moet je niet leren om een goede show in elkaar te steken. Het hele concert door brachten ze met veel professionaliteit een visueel prachtig geheel. Perfect getimed met props, lichteffecten, rook en vuur. Voor het concert werd quasi iedereen voorzien van een aanstekers met de woorden “Ohne Dich” erop. Het was daarmee ineens ook duidelijk wanneer deze gebruikt diende te worden, al werden ze vooraf ook tijdens de ballad “Diamant” gretig aangestoken. Het vulde het stadion met een warme gloed die in schil contrast stond met de talrijke GSM-lichtjes die anders het publiek oplichtten.
Goed uitgekiende props met een vette knipoog werden op tijd en stond gebruikt, zoals de reuzegrote kinderwagen voor “Poppe” die vakkundig in brand werd gestoken, de reuze ketel tijdens “Mein Teil” en de kleine tank met ingebouwde vlammenwerper waarmee Till Lindeman on stage zijn toetsenist (in beschermend pak gehuld) belaagt. Ook het gigantische schuim spuitende fallussymbool waar Till op rondrijdt tijdens “Pussy” werd met open armen en luid geschreeuw onthaald door het publiek op het middenplein.
Bis! Bis!
De groep verliet het podium een eerste keer na “Ohne Dich”. Opnieuw werd het stadion opgelicht door duizenden aanstekers om daarna een paar minuten in duisternis gehuld te zijn. Het publiek leek een beetje verbaasd, tot de band in het midden terug opdook samen met Duo Játékok, om de Scala versie van Engel te brengen met hun diepe mannenstemmen. Ook hier weer het prachtig inzetten van props: de bandleden staken per 2 in rubberbootjes het publiek over, om met een knipoog op het podium “Auslander” te brengen. Dat de mannen van Rammstein niet vies zijn van een beetje sociale kritiek werd toen ook nog maar eens duidelijk gemaakt omdat ze in hun rubberbootjes opgewacht werden door een crewlid met een groot bord “Willkommen”.
Met “Ich Will”, knalde Rammstein een laatste keer door het stadion, waarbij het publiek haast luider meebrulde dan de geluidsinstallatie zelf. Daarna was het onherroepelijk gedaan, en de groep nam afscheid in een lift, op de tonen van “Sonne” in een pianoversie, terwijl op de schermen de aftiteling te zien was. Want een Rammstein show, dat is een geheel, waarbij ze erkennen dat zonder een geweldige crew dit niet mogelijk zou zijn.